De vorm die ik aan moet nemen

fan ûnder de tekkens

riist it skepsel

skonken stinne

swier fan sliep

lapen falle

fan ’t omwuolle liif

dat yn it tsjuster skûle

​

wekker wurde

sûnt stjoerman holle juster

it hêft út hannen joech

en ik my glydzje liet

yn ’e wide see fan dreamen

dêr’t ús lytse leven yn om dobberet

en ik my oerliet oan ’e tinzen

dy’t as nuvere fisken

dat wetter bewenje

en elkoar sykje en fine

op wizen

dy’t net spylje

yn ’e logika

fan ’e dei

​

wie ik wei

wie ik wer

​

no fjil ik my roppen

troch it ljocht en sjoch

in nije moarn

noch mei fochtich flewiel beklaaid

it sêfte riizjen fan ’e sinne

​

aansten droeget er mij wer

yn ’e foarm

dy’t ik foar dit leven

yn dizze weareld

oannimme moat

​

elke dei

elke nacht

itselde liet

​

​

De foarm dy 't ik oannimme moat

​

We zijn allemaal gemaakt van dezelfde materie. Alleen onze vorm verschilt.

Ik woon op een boerderij en word omringd door vee: creaturen bij uitstek, door de mens ontwikkeld, om ons tot dienst te zijn.

Mensen lijken meer op hun vee dan ze zich realiseren. De gemiddelde moderne koe weet niet hoe ze moet grazen, de moderne mens verhongert zonder supermarkt.

Geen kip is hetzelfde. Ieder dier is een individu, met verlangens en eigenaardigheden.