Ik houd van dingen. Is dat slecht?

Foardoar

Ik ben materialistisch. Tenminste, als je daar de eigenschap onder verstaat, dat je veel belang aan dingen hecht. Als ik kijk naar de beelden van de huizen in Gaza, Oekraïne en Hollywood, die in vlammen opgaan, lopen de rillingen me over de rug. 

Ik heb eens een klasgenootje gehad wiens ouderlijk huis tot op de grond was afgebrand. Niemand van het gezin raakte gewond, maar toch was het een groot verlies. De rouw erover duurde lang. 

Natuurlijk zijn mensen veel belangrijker dan stenen, dat spreekt voor zich, maar met het klimmen van de jaren merk ik dat mijn gehechtheid aan dingen toeneemt. Ik gooi minder snel iets weg. Die bloempot, dat schilderij en het kastje (dat nog van mijn oma was), ze horen bij me. Het zijn stille getuigen van mijn leven.

En dan zijn er nog die speciale dingen die met veel zorg gemaakt zijn. Ze vertegenwoordigen aandacht, geduld en vakmanschap. Iemand heeft er een stukje van zichzelf in gelegd. 

Ik kijk daar graag naar: zulke objecten lijken bezield. Je wilt ze aanraken, er contact mee maken.

Materialistische mensen zouden oppervlakkige types zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Ze hechten zich misschien te veel. Dat is iets anders. Hechten hoort bij liefde. En daar hebben we niet genoeg van, in deze wereld.