Mijn vader is oud en de dag dat hij er niet meer zal zijn, komt dichterbij.
Hoe ga je daarmee om?
Onze sterfelijkheid is een gegeven, maar niet vanzelfsprekend.
Toen mijn dochter nog maar vijf jaar oud was, realiseerde ze zich plotseling dat haar leven eindig was. Ze begon erover toen we naar boven liepen om haar zwemtas in te pakken.
“Ga ik dood mamma?"
"Nee hoor, hoe kom je erbij, dat duurt nog héééél lang!”
“Dus wel,” was haar reactie en geschokt ging ze zitten.
Eigenlijk hadden we haast, maar ik ging ook zitten, naast haar op dezelfde trede, halverwege de trap.
“Je wordt eerst nog een stokoud vrouwtje hoor.”
Hartverscheurend begon ze te huilen: “Ik wil niet dood!”
Ik knuffelde haar.
“En jij dan? Ga jij ook dood? En pappa?” Geschrokken van haar eigen gedachten keek ze me met grote ogen aan.
“Jawel, maar dat duurt ook nog heel lang!"
Ze was ontroostbaar.
Ik had zo met haar te doen en wat ik ook zei, het hielp niet. Bij mij prikten de tranen ook al. Ten einde raad liet ik ze de vrije loop en zei ik niks meer.
Zo zaten we een tijdje naast elkaar, met de armen om elkaar heen, in gezamenlijk verdriet verzonken.
En dat hielp! Opeens stond ze op: we gingen naar zwemles. Het leed was geleden.
“We moeten het er over hebben," zei mijn vader gisteren.
Dat was slikken.
Toch hebben we allerlei praktische zaken kunnen regelen. Dat is mooi, maar het helpt niet tegen de brok in mijn keel.
Met weemoed denk ik terug aan toen ik met mijn dochter op de trap zat. Hoe we samen huilden en het leven daarna weer verder ging.
Over de afbeelding:
Myn Blomke (Fries voor: Mijn Bloemetje) is te koop.
Het is een fotocollage en hoort bij de serie Metamorfoaze: Metamorfoaze | metamorphosis | a collection by Janna (jannavandermeer.nl)
De afbeelding kan op verschillende materialen en in verschillende groottes worden afgedrukt. Prijs op aanvraag.
Comments