Ik groeide op in een vrijwel boomloze omgeving: aan de Oudegaaster Brekken, in de Friese Zuidwesthoek. De wind had er vrij spel. Beschutting vond je alleen achter muren.
Als meisje van vijftien voelde ik me kwetsbaar. Ik deed stoer, maar had een grote behoefte aan koestering.
Op een zaterdag zat ik met mijn vriendinnen in de oudpapiercontainer van de voetbalclub te lezen. Het was ons om seksblaadjes te doen, maar mijn oog viel op een damestijdschrift. Waarom weet ik niet. Ik bladerde wat en vond een gedicht dat mij recht in het hart raakte.
Hélène Swarth schreef het in 1884 en ik las het precies een eeuw later.
Medelijden
’k Weende stil en zie! terwijl ik
weende, werd mijn weemoed weelde.
Zachtkens zong de wind. Het was mij
of een hand mijn wangen streelde.
‘k Sloot mijn armen, liefdesmachtend,
om den boom, de groengetopte.
Trilde niet de stam? – Mij was het
of een hart aan ‘t mijne klopte.
Het gedicht sloot perfect aan bij mijn verlangen. Ik scheurde het los en stopte het in de achterzak van mijn spijkerbroek. De volgende dag zocht ik een boom op. Toen ik zeker wist dat niemand keek, sloeg ik mijn armen om de stam.
Echt, mijn gevoel was precies zoals mevrouw Swarth het had opgeschreven: wonderlijk en troostend.
Ik heb van bomen knuffelen geen gewoonte gemaakt. Toch staat een boom voor mij nog steeds symbool voor onze verbinding met de natuur. En dan vooral de koesterende aspecten ervan.
Tegenwoordig is onze relatie met de natuur beladen met schuld en angst. Dat is jammer. Ze kan zoveel meer betekenen. Om dat te voelen, hoef je geen dichter of puber te zijn!
Over de afbeelding:
Beampoppe 1 (Fries voor Boombaby 1) is te koop. Het is een fotocollage en hoort bij de serie Skepsel: Skepsel | Creature | a collection by Janna (jannavandermeer.nl)
Comments