Vanuit onze keuken heb ik vrij zicht over het weiland. Daarin grazen honderden ganzen. We zijn daar niet blij mee, want ze eten het gras voor de koeien op. Toch vind ik het leuk om naar ze te kijken.
Wist je dat ganzen een druk sociaal leven hebben? Ze zijn de godganse dag (en nacht!) met elkaar aan het kletsen. Daarnaast zijn ze monogaam. Paren blijven hun hele leven bij elkaar.
Ik was dan ook verbaasd toen ik in de krant las, dat een bioloog recentelijk ontdekte dat ganzen elkaar kunnen herkennen. Mijn verbazing gold niet de ontdekking zelf, maar dat ze dit onderzocht hebben.
Was dit niet bekend? Het zou toch pas echt vreemd zijn als zulke sociale dieren elkaar niet zouden herkennen?
Onderzoekers zien meer en meer hoezeer beesten op mensen lijken. Dat dat besef zo langzaam tot onze maatschappij doordringt, komt doordat het geen welkome kennis is. Voor sommige mensen is het zelfs bedreigend. Vooral als het om wild en vee gaat.
Want als dieren op mensen lijken, moeten we ze dan niet anders behandelen?
Ik heb trouwens ganzenborst geserveerd, met de feestdagen. Daar had ik goede redenen voor: gans is lekker, het was een kadootje van onze jager en deze gans heeft een mooi leven gehad, vooral in vergelijking met vleeskuiken uit de bio-industrie.
Helaas denk ik nu steeds aan de levenspartner van de door mij genuttigde vogel - Ik ga ervan uit dat het om een mannetje gaat - .
Was zijn vrouw erbij toen de jager schoot? Zag ze hoe haar geliefde uit de lucht viel? Zoekt ze hem? Mist ze hem?
Zoveel vragen … Eigenlijk wil ik de antwoorden niet weten.
En daar voel ik me ook weer schuldig over.
Over de afbeelding:
Deze foto is door mij genomen, in ons weiland achter huis.
Comments