Een dubbeltje wordt nooit een kwartje, met dat credo ben ik opgevoed. Het schrijven van wijsneuzige stukjes, en creatieve uitlatingen in het algemeen, zijn verdacht. Ik verbeeld me blijkbaar heel wat en dat mag beslist niet.
Maar ik kan er niets aan doen. Het zit er in. Mijn oma is bijvoorbeeld altijd een heel parmantig kwartje geweest! Zelfs al dik in de negentig, poederde ze nog haar neus voordat ze de deur uit ging. Toen ze de aanschaf van een rollator niet meer uit kon stellen, zette ze haar zinnen op een wijnrood exemplaar. Ze moest er maanden op wachten, maar dat had ze ervoor over. Ze wilde er namelijk beslist eentje, in precies dezelfde kleur als haar schoenen.
Het gaat trouwens niet alleen om uiterlijk vertoon. Ze had een innerlijke waardigheid. Zelfs tegen de zusters, die haar op het laatst overal mee moesten helpen, was ze altijd vriendelijk. Dat is best knap als je net in je luier gepoept hebt.
Oma is honderd geworden en werd in 1920 op de Groninger klei geboren. Janna was daar een gewone naam. Te gewoon, vond ze zelf. Eenmaal volwassen liet zij zich daarom Janny noemen. Waarom ik de naam Janna toebedeeld kreeg, was haar een raadsel: zo degelijk en ouderwets!
Zij wilde niet Janna heten en ik ben trots op de naam.
Het vernoemen van kinderen is uit de mode, maar ik vind het mooi. Bovendien: ik lijk op mijn oma. Ik vind bijvoorbeeld ook - en het moet niet gekker worden - dat je echt wel een kwartje kunt worden.
Welke naam je ook krijgt.
Over de afbeelding: Aurora is een fotocollage en te koop. Prijs in overleg.
コメント